رتبه اول:
سکوت
بعد از تو
کلمات هر چه از دامنم بالا می روند
به دهانم نمی رسند
مادر هر چه کلید امامزاده را
در دهانم می چرخاند
زبانم باز نمی شود
خانه به خود می لرزد
و دست های من
دو بوته ی خارند
زود می سوزند
خاموش می شوند
رودخانه بار است بر دوشم
خانه بار است بر دوشم
باغچه بار است بر دوشم
لاک پشت نیستم
خانه ام را بپوشم
دور شوم از دلتنگی
هر روز خدا پلی هستم که تا زانو
در سکوت رودخانه فرو می رود
تو اما
سنگریزه می انداختی
و خواب رودخانه را مدور می کردی
تو دست پر به خانه بر میگشتی
و مادر خمس آزادی را
به همسایه ها می بخشید
تو مرگ را بالا و پایین کرده ای
و آنقدر تو را کشته اند
که نمیمیری
بعد از تو
زبان من
تفنگ توست
فرزانه شریفات
دانشگاه علوم پزشکی اهواز
__________________________________________________________________________________________________________
رتبه دوم:
(جهان از غرب تن تو به بعد ترور شده است)
شب
بازمانده ای ست از موهای تو
می آورد یادم
تمام گره زندگیم گره موهایت بود
باور نکردم
خال تو نقطه ی صفر مرزی ست
جلوتر از خال تو
حکومت نظامی ست
جلوتر از خال تو
پاییز دارد سیگار می کشد با تحملی زرد
جلوتر از خال تو
صدای پیانو را از صدای تو جعل کردند
هی تحصن می کند
کفش هایم روبروی کیوسک های تلفن
کیوسک های شهر پشت خط تو اند
گوشی تو اما یک منطقه ی اشغالی ست
لب های تو مشغول اند
چشم های تو مشغول اند
به نقض حقوق بشر
با تبعیض هایی بشدت معاصر
ندیدی
وطنی غرب تن ات داشتم
اکنون جهان
از غرب تن تو به بعد ترور شده است
اکنون چندان اختیاری یاری ندارم
تو اما نمی فهمی
محتاجم به سازگاری
همین که سوز بیاید فردای فصل
زمستان وسط خیابان خودسوزی کند
دستانم راگرم کنم با داغ جوانی
تو اما نمی فهمی
گاهی سازی نیست برای سازگاری
باز به حرمت توست
دیروز که هم اتاقی من بود عزرائیل
حالا مستاجر کیوسک های شهرم
به حرم تو ست
خودم را غلاف می کنم
در نیمکره ی غربی
عادت ات بود
موهایت را شانه کنی به غرب
عادت های تو مسری ست
چشمان عسلیت بر میز صبحانه
مسری ست رفتارشان
می گیرد ارتشی را
می گیرد دل شعر
می گیرم در صفحه ی نیازمندی ها
سراغ چشمان عسلیت را
کم نیستند اینجا زنبورهای بی کندو
کندوهای بی زنبور
شب
پایتخت حادثه
شب
بازمانده ای از موهای تو
بین این اشفتگی ها
انتها درست در لحظه ی سیب
سپیده ی موهایت
شبم را فتح خواهد کرد
سپیده ی موهایت پرچم صلحی ست
در قرن آشفتگی ها
عارف معلمی
دانشگاه علوم پزشکی بندرعباس
__________________________________________________________________________________________________________
رتبه سوم:
تا مغز استخوان گلایل
دستهایش را که گم کردم
دستهایم هنوز بوی ریحان داشت
با چمدانی پر از پروانه
ایستگاه از قطار دور شد وُ
زندگی کوچک شد
چون نقطهای
در برف
همین که رفت
رنگ آبی تمام شد
و آسمان بلاتکلیف ماند
سَرم را
به سَرم کوبیدم
و آینه ناخنهایش را
به پیشانیام فرو برد
تا مغز استخوان
دوستش میداشتم
اما نبود
و شب بر سینهی سنگی سر میگذاشتم
که صبح بوی گلایل میداد
امیرمحمد خوبان ازغدی
دانشگاه علوم پزشکی بجنورد
__________________________________________________________________________________________________________
پاره خطهای موازی خیس
در پنجرهی رفتنت
آنقدر بارید باران
که اقیانوس را به خیابان دوخت
و من عبور گلهی والها را دیدم
و ستارههای کوچک بی نور را
شیشه را شکستم
و ماهی قرمزی
از سینهام بیرون پرید
امیرمحمد خوبان ازغدی
دانشگاه علوم پزشکی بجنورد
__________________________________________________________________________________________________________
دریا
بغض را
چون استخوان ماهی
درگلویم احساس میکنم
عشقِ تو
لالهای ست آنقدر سرخ
که هنگام چیدنش
دستهایم سوخت!
حالا تنهایی
تیغ کند است
که هر شب به سراغم میآید
مانند مهتاب
که در آستین باتلاقی فرو افتاده
تا کمر در غم گیر کردهام
و شبیه آبشاری
در سقوط شناورم
می ترسم نامت را به حنجره بیاورم
و عشق
پیراهن شهیدی شود
با هزار مدعی
می ترسم بمیرم
و اشک ها صورتت را زیباتر کند
میترسم تنهایی
کار دستم بدهد...
بفهم!
دوستت دارم
و میخواهم ببوسمت
آنقدر که دهانم بوی تو را بدهد
امیرمحمد خوبان ازغدی
دانشگاه علوم پزشکی بجنورد
__________________________________________________________________________________________________________
دختران بالابلند
به دختران و پسران افغانی که گلوله پیشانی شان را خوب می شناسد.
این رقص های نرقصیده در استخوان مانده کهنه
تاول می شوند روزی تاول می شوند تاول
این بغض های فروخفته از گلو گذشته ی، گذشته از سینه ی تا جگر رسیده ی سنگین
آتش می شوند روزی آتش می شوند ...
آااااااااااتش
گلوله میدوید مثل اسب گلوله میدوید و ه ه ها ها
نفس نفس زد تا میان دو سندان خوابید
تو خوابیدی من خوابیدم هزار جنگجوی جوان خوابیدند
و دختران بالابلند
بلند بلند، پشت دیوارهای بلند خندیدند و تاول ترکاندند ...
حامد روحی فرد
دانشگاه علوم پزشکی شیراز
__________________________________________________________________________________________________________
تانگوی تک نفره
تیرگی کمرگاهت
دستان خلوتم را گرفته است
به تانگو رقصیِ این کافه ی کور
بچرخ
بچرخ
بچرخ
و به کوری چشمان مست و شلوغ
در من رها شو
دریا
در این نقطه از شعر
آرام گرفته ست
و تنها پنجه های توست
که آفتاب سوخته ی رقص را
جذب می کند
به تنهایی من،
بچرخ
پاورچین
بچرخ
و خرمایی موهایت را به جانم بینداز
تو را همه ی شاعران جهان
فکر می کنند
قدم می زنند
می نویسند
و بوسه ات
خواب خوشی ست
که خلاصه می کنی
در قرن ها سکوت.
نه!
بیدار نمی شوم
تنها با صدای توست که بیدار نمی شوم
و فراموش می کنم
نامم را
نشانی ام را
هرآنچه به زندگی می رساندم
بچرخ
دست چسبان
رهایم کن
من
بیدار نمی شوم
مگر تو بیایی
و ادامه ام را بنویسی
سیاوش بانشی
دانشگاه علوم پزشکی شیراز
__________________________________________________________________________________________________________
جنگل
نور را در آغوش بکشد؟
نمی تواند!
جنگلی که هرچه بیشتر قد می کشد
تاریک تر می شود
و صدای تبرها را نزدیک تر حس می کند،
نمی تواند،
نور
صدا
حرکت!
سیدجواد میری اسفندآبادی
دانشگاه علوم پزشکی جهرم
__________________________________________________________________________________________________________
رخشانه
تقدیم به رخشانه دختر افغان
در هجوم منجنیق هایی که
بال هایت را نشانه رفته
از فواره های سرکش کلوخ هایشان نترس
پرواز کن...
می دانم نتوانستی قفسی که
همیشه پروازت را می کشت
باز کنی
اما پرواز کن...
این جا پروانه ها در پیله هایشان پر می کشند!
آن قصابان عابد
" آن دست های سنگپران "
با خداییکه
در میان ریش های انبوهشان
پنهان شده
نمی توانند در خاکت کنند
تو به آسمان خواهی رفت
و در اوج خواهی دید
آنها چقدر کوچک بودند...
رخشانه
بی تو
گودال های غور
باز هم جوانه خواهند زد
از دختران هم قبیله ات
به سوی آسمان آبی فردا!
با خیال آسوده
آسمانت را نقاشی کن
هیچ سنگی به آنجا نمی رسد
فلاخن هایی که دورت حلقه زده اند
آبستن سنگ هاییست
که به قصد عاشق کشی
از دل غارهای تاریک آمده...
به ریششان بخند
آنها نمی دانند
گلهای کبود زیر پیراهنت
بهشتی برایت می سازند
که پر کشیدن در آن گناه کبیره نیست!
صادق حیدری
دانشگاه علوم پزشکی گناباد
__________________________________________________________________________________________________________
مکث طوفان
كوچه
پناه می آورد به خانه ام
قفسه ی سینه اش در طوفان
مبل
زير اضطراب آب مي شود
هنگام مکث طوفان
ساعت به وقت اين پرسش
کوچه
چرا لاله زار روی آستین ات سبز است ؟
_در کمد لباسم هر روز
جنگ های جهانی تکرار می شود
انگشتم هنوز
نیامده از روی ماشه
+++
بوی فشنگ می دهد رفتار دنیا
کوچه
سومین تابوت بی لولا در پرچم است
وطنم را از اتاق بازجویی بیرون بیاورید
وطن
شاعری رو به دریاست
به رگ های ادبی شاعر دست نزنید
پایین جهان را انگشت می زنم
نمیخواهم باز
ساعتم را کوک کنم با بمب ساعتی تان
و شب طاقباز بیافتد وسط اتوبان
به حد كافي قطار های شهربازي
رد شدند از لوله ی تفنگ
نارنجک های شما
تنها كندوي عسل بود متعلق به ملكه
ملکه های بدون میم
نقطه های بالای تاریخ را ساختند
نقطه های پایین تاریخ چشمان ما بود
پایین به شدت همیشه
در آخرین نقطه ی تاریخ
کسوف کرده خورشید به دنبال نگاهی
همیشه کلماتی معترض ایستاده اند
با خشاب هایی پر از زندگی
وقتی عقربه ها
چشمانمان را زیر گرفتند
پرسیدیم پرچم ما چه رنگی ست؟
و تنها خیابانی رد شد از حافظه ی ما
خیابان
کرواتی که گره زدیم بر گردن وطن
عارف معلمی
دانشگاه علوم پزشکی بندرعباس
__________________________________________________________________________________________________________
بیمارستان
در من
بیمارستانی است در حالِ تخریب
که پزشکی در آن
به معالجه ی خودش مشغول است
و پرستاران
یکی پس از دیگری
بیماران را به قتل می رسانند
حالا که
تشنج هایی مسری
این بیمارستان را
به مرزِ جنون کشانده
قوی ترین دوزهای این شعر نیز
آرامم نمی کنند
آقای دکتر!
تمامِ ترانه هایم را بالا آورده ام
سریع تر
نسخه ی این شعر را بپیچید!
کامل غلامی
دانشگاه علوم پزشکی گیلان
__________________________________________________________________________________________________________
من و تمام تو
پوست تنم روی جا رختی خاک میخورد ...
پوسیده
چروکیده
زمخت
با نقاب عروسکی که می خندد ،،
تمام تخت را ، راه می روم ...
خنده را ،نقاب می فهمد ،،
قدم را جاده ...
و تو که بار ها با لبانت مرا قدم زدی ...
هنوز جای کفش هایت
روی چانه ام ،
خبر از حادثه میدهد ....
می بوسی که تمام شوم ...
و من هر بار به لب هایم که میرسم
کمی " تو " میشوم ...
و می گویم : عزییییزم هوای سردیست مرا دوباره بپوش ...
بیدار میشوم
و پوستم روی جا رختی خاک می خورد ...
لادن دهقان
دانشگاه علوم پزشکی بوشهر
__________________________________________________________________________________________________________
خاکستر
وصیت می کند
خاکستر هایش را داخل ساعت شنی بریزند
بعد آن را به تو بدهند،
بی آنکه بدانی
ذره ذره اش،ثانیه های تو را می سازند،
و
حتی ثانیه ای،
حتی ذره ای ،
تو را ترک نخواهد کرد.
نسیم پالیزبان
دانشگاه علوم پزشکی بابل
