رتبه اول:

"کام مرگ"

 

سرفه های عمیق و پی در پی          بد نفس می کشم توو بی تابی

خوابِ راحت نمونده واسه ی من          "صبح شد! پس چرا نمی خوابی؟"

 

از خودم حالمو که می پرسم       آینه میگه که داری می پوسی

همسرم با کنایه می پرسه:        بچه هاتو چرا نمی بوسی؟!

 

کامِ من تلخ می شه وقتی که       دارم از مرگ کام می گیرم

با خودم دشمنم که اینجوری         از خودم انتقام می گیرم

 

باورش سخته... وقتی روشن شه          اون که دائم می سوزه من باشم!

توی دستم گرفتمش اما                در حقیقت خودم تو دستاشم!

 

خسته از لحظه های تلخی که        روز و شب پشت هم  قطار شدن...

نخ به نخ رو کنار هم چیدم           تا که باهم طناب دار شدن!

 

قافیه لو بره! خیالی نیست           باید این حال زارو "درک" کنم!

یه اراده می خواد یه انگیزه           می شه این نانجیب و ترک کنم

 

می رسه  لحظه ای که می خندم        به همین روزها که مأیوسم

با تمام وجود قبل از خواب         بچه هامو دوباره می بوسم...

 

علیرضا قنبری

دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

______________________________________________________________________________________________

رتبه دوم:

پرستار

 

کنج این خونه زنی افتاده

که واسش دنیا یه تابوت شده

قهرمانی که تموم زندگیش

غرق بوی خون و باروت شده

 

 

یادمه روزی که میرف(ت) بین

عشق مادری و دل کندن موند

چشماشو بس(ت) رو من و تا ته خط

زیر خمپاره‌های دشمن موند

 

همه‌ی روشنی چهره‌شو داد

توو هجوم شب غم ماه کشید

سخته درک این پرستار صبور

که با هر آه مریض آه کشید

 

 

همیشه وقت اذان توو چشماش

پُرِ‌اشکه... این عبادت کم نیس

اشهد خیلیا رو گوش داده

روزی صد دفه شهادت کم نیس

 

 

زندگیش غرق غم و تشویشه

مرهمش چن(د) تا خشاب قرصه

گاهی از جنگ خبر میگیره

گاهی از کمبود خون میپرسه

 

شبا خونه‌مونو بیمارستان-

- میبینه ‌سر مریضاش میره

دل مادرم هنوزم دریاست

گاهی موجاش خونه رو میگیره

 

کنج این خونه زنی افتاده

که ازش هر چی بگم باز کمه

توو خودش شکسته اما تا ا‌بد

تنها قهرمان من مادرمه

 

سعید طبسی

دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی

______________________________________________________________________________________________

رتبه سوم:

شور عشق (آلزایمر)

 

از آدرس خونه که یادم رفته معلومه
از خلسه های ممتدی که دست آدم نیست
از حرفهایی که نگفته موند و یادم رفت
از ساعتِ قراری که هیچ موقع یادم نیست

یک عمر خاطراتو ذره ذره یادم رفت
گم شدم و کسی نمیدونه کجا موندم
گذشته هام یه گوشه ی تاریک موند و من
یه گوشه ی تاریک تو گذشته جا موندم

تو ذهن من هیچ چیزی اونجایی که باید نیست
امسال سال قبله، سال قبل امساله
شبیه گلدونی که اشتباهی رو گازه
شبیه جوراب کثیفی که تو یخچاله

از حال خوبی که ندارم معذرت میخوام
از آفتابی که داره غروب میکنه
از قلبی که میزنه اما عشق حالیش نیست
از تنهاییت که تو سرم رسوب میکنه

هرچی که از گذشته بوده رفته غیر تو
حال خوشم، هیچ چیزی یادتو نمیبره
هر روز پیش چشممی هر روز با منی
عطری که هر روز استفاده شه نمیپره

حواس تو به جای هردوتای ما جمعه
تو کاری میکنی که هرکسی نمیتونه
چطوری جبران کنم این همه محبتو
منی که فردا هیچکدوم یادم نمیمونه

درست یادم نیست اما خوب میدونم
معلومه یه جایی یه جوری قلبمو بردی
دیوونگی هم حدی داره خواهشا بس کن
تو دیگه شور عشق و با کارات دراوردی

این درد و تو باهم یه وجه مشترک دارین
لج بازیاتون از تموم بچه ها سر بود
تا آخرش ترکم نکردی تا بفهمم که
این عشق از هر دردی تو دنیا سمج تر بود

برف رو موهات رنگ عشقه رنگ سرما نیست
با برف و یخبندون کوها فرق میکنه
عشقی که توی درد ثابت موند ثابت کرد
پیری با کهنگی یه دنیا فرق میکنه

از حال خوبی که ندارم معذرت میخوام
از آفتابی که داره غروب میکنه
از قلبی که میزنه اما عشق یادش نیست
آلزایمری که تو سرم رسوب میکنه

 

علی محمودي خورندي

دانشگاه علوم پزشکی ارتش

______________________________________________________________________________________________

"پاشو"

 

داره محکومِ اون جزایی میشه

که هیچ وقت از توی ذهنش نمیره

یه وقتا به سرش میزنه اصلا

که چی میشه اگه زودتر بمیره

 

اونی که بچه هاشو عاشقونه

به هر جایی که میخواستن رسونده

حالا حتی واسه دادنِ قرصاش

یکی از بچه هاش پیشش نمونده

 

دلش چیز عجیبی هم نمی­خواد

یکی باشه بفهمه حرفهاشو

دلش هروقت میخواد بره یه جایی،

بگه با هم میریم، دس بده پاشو!

 

کی گفته دوره­ی پیری عذابه

کی گفته سالمندی درد و آهه

اگه این دوره رو بهتر شناختیم

یقینا حالمون هم روبراهه

 

پریسا برات پور

دانشگاه تربیت مدرس

______________________________________________________________________________________________

سرطان

 

درد دارم یه درد وحشی که

جای پنجش رو زندگیم مونده

داغ عشقی که توی هر شعرم

واژه واژه دلم رو سوزونده

 

درد دارم عجیب میلرزم

از تکونای ضربه ی ضربان

از نگاهای خسته ی یه زن

از تب نحس واژه ی "سرطان"

 

از هوس ،شهوت، عشق در مردان

بغض خاموش مرگ بی وجدان

خرج تخریب گنبد انسان

ناکجای پروسه ی درمان

 

درد از اشغال سرزمین بدن

حمله های رژیم سلولی

ساخت شهرک  نفوذ بیوقفه

توو دل اورشلیم سلولی

 

از زنی که زیر فشار یه اسم

داره تسلیم میشه هرلحظه

یا یه سلولی که به ساز خودش

داره تقسیم میشه هر لحظه

 

مثل دنیا بزرگ و کوچیکه

بغضی که هی گلومو میبوسه

از سیاهی و سرخی میترسم

وقتی "ریزی و تیزی" ملموسه

 

از یه دوست صمیمی میترسم

از غذای رژیمی میترسم

از توقف کنار غرفه ی علم

از کتابای شیمی میترسم

 

پای هر واژه غرق میشم توو

چاه زخمی که تازه باز شده

دکترا احمقن نمیفهمن

غم به ذهنم متاستاز شده

 

درد دارم عجیب از همه چی

وعده ی پول و جایزه بعد از بیست

یه زنی که توو خونه یا توو تنش

هیچ چیز اونجایی که باید نیست

 

یه سری حرف توو دلش مونده

وای اگر سفره ی دلش واشه

قرص "تاموکسیفن" که حالیش نیست

خوشگلیه یه زن به موهاشه

 

از اتاقی که سبز پوشیده

از غروب چشای یه شوهر

از خطوطی که مست میلنگن

چهره بچه های بی مادر

 

اعتماد به نفس مردی که

دوتا چشماش زبونشون شل بود

برق چشماش گرفت دنیارو

یه چشش فاز و اون چشش نول بود

 

از یه مرد سقوط کرده که هی

میگه: "بابا! گلم! خودت رو نباز"

از یه مردی که با چشای ترش

بسته شیر خشک میخره باز

 

 

ذهن من کنده از سرم انگار

اسبی که از هراس رم کرده

(رنگ و رویی که قرص ماه شده

دست و پاهایی که ورم کرده)

.

.

.

خفت کرده یه چی گلوی منو

قفل کردم توو وحشت دردام

درد دارم یه درد وحشی که

میگه حرفی نباشه لام تا کام

 

رضا محمودی خورندی

دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله

______________________________________________________________________________________________

عشق ممنوعه

 

حالم‌و هیچ‌کی نمی‌فهمه

دردم‌و هیچ‌کی نمیدونه

توو گلوم بغض کهنه‌ای قدِّ

بارش بیست سال بارونه

 

دنیام آرامش‌و نمی‌شناسه

زندگی پای مرگ کار منه

یاد مویی که ناز می‌کردم

بیست ساله طناب دار منه

 

سرنوشتم یه عمر تنهایی

توو یه سلول انفرادی بود

توو دل جبر زندگی کردم

ولی این زندگی ارادی بود

 

چش(م) به راه طلوع شدم اما

بعد شب‌هام باز شب برگشت

هر دفه نوبت بهار رسید

توو دل من زمان عقب برگشت

 

 

به زمانی که ابر دود و وهم...

رو نگاه زنم اثر می‌ذاشت

همسر من زمین‌و رد می‌کرد

گم شدن توو فضا رو باور داشت

 

به همون شب که توو توهم‌ها

ابر خون چشاش بارون شد

کارد،دستاش، جیغ... هلش دادم

جسدش فرش پله‌هامون شد

 

من و تاوان عشق ممنوعه

من و تاوان اعتیاد زنم

بعد اون روز و اتفاقاتش

همه‌ی شیشه‌ها رو می‌شکنم

 

بیست ساله امید بی‌معناست

حق قاتل که چشم‌پوشی نیست!

چشمم آزادی‌و گرفته ولی...

پشت ویترینه و فروشی نیست

 

سعید طبسی

دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی

______________________________________________________________________________________________

سرباز

 

من یه سرباز بی دفاعم که

درد توو ریه‌هام اسیر شده

من که دریا رو توو دلم داشتم...

نفسام همدم کویر شده

 

قصه‌م از اونجایی شرو(ع) شد که...

دنیا خواب بدی واسه من دید

بچه‌ی درسخون اون روزا

ربط درمان و شیمی‌و فهمید

 

ترس مهمون اشک چشمام شد

سختیا خند‌ه‌‌هامو دزدیدن

باورم شد که مرگ نزدیکه

وقتی موهامو می‌تراشیدن

 

تن من زیر بار غم گم شد

درد توو کل جسم من می‌گشت

چن(د) دفه دست از سرم برداشت

مرخص کردنم ولی برگشت...

 

توی تنهاییام غرق شدم

رو پیشونیم داغ غربت خورد

فاجعه‌س حس درد سربازی...

که تا برگشت اضافه خدمت خورد

 

اما من زندگی رو می‌فهمم

حقم از دنیا چشمای تر نیست

مطمئنم که توو مسیر من...

سرطان ایستگاه آخر نیست

 

من نگاه خدا رو حس می‌کنم

تا نگاهش باهامه می‌جنگم

تا رسیدن به صبح آرامش

تا که خون توو رگامه می‌جنگم

 

سعید طبسی

دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی

______________________________________________________________________________________________

آکواریوم

 

مه ، جاده ی برفی ، زمستون ، مردن تو

مامانمون با حال دلخونی توو راهه

گریه م می گیره... بی تو توی فکر می رم

اخبار می گه : باز بارونی توو راهه

بابا ، شکستن ، قبر ، خرج کفن و دفنت

غم ، اعتیادت ، فقر ، شرمِ آبرومون

خواهر ، محل ، چشم بد مردم ، غریبی

صب(ر) کن توو شعرم بغض پنهونی توو راهه...

گفتن که فیلمِ مستند می سازن از تو

دیدم یه عکسایی دارن می ندازن از تو

این پیست اخباره دارن می تازن از تو

یه گله اسب وحشی می دونی توو راهه ؟

داداش چطور دنیامونو زیبا ببینم ؟

معروف شدی فیلم تورو تنها ببینم ؟

بعد از مع العسرِ نشد یُسرا ببینم

میگن که بعد از سختی آسونی توو راهه

کی یادشه وقتی رو درّه پل نداشتی؟

داماد بودی اما توو دستت گل نداشتی

چوپان شب ! گرگ اومد و آغل نداشتی

کفتارها گفتن که مهمونی توو راهه

دریا به دریا دنبال دنیات بودن

تو سفره ماهی! کوسه ها همرات بودن

ابن السلاما صاحب لیلات بودن

کی دیده بود اون شب یه مجنونی توو راهه ؟

یه شب رفیقات هی تورو تشویق کردن

دریا رو با آکواریوم تلفیق کردن

پاییزو وقتی توو رگت تزریق کردن

هرگز نفهمیدی زمستونی توو راهه...

 

سیدسهیل مهدیانی

دانشکده فنی تهران مرکز

______________________________________________________________________________________________

"برای دوباره با تو زندگی کردن"

 

چه روزایی که دور از تو        منِ دیوونه سر کردم

درای قلب تو وا کن        می خوام به خونه برگردم!

 

با اینکه من جدا از تو     توام از من جدا بودی

نپرس از من کجا بودم      نمی پرسم کجا بودی

 

دیگه بسه پشیمونی بمون پیشم بمون بسه

یه بار از پیش هم رفتیم واسه هف پشتمون بسه

 

توام حرفي بزن با من     سكوتت خستگي داره

ميخوام چيزي بگم اما     به حرفات بستگي داره

 

نزار از اين جدايي ها     رو آيينه ترك باشه

می خوام این زندگی با تو     دوباره مشترک باشه

 

دیگه بسه پشیمونی بمون پیشم بمون بسه

یه بار از پیش هم رفتیم واسه هف پشتمون بسه

 

علیرضا قنبری

دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

______________________________________________________________________________________________

اون روزها

 

مسافر می شدم هر لحظه هر جا تموم شهر زیر پای من بود

کسی هرگز جلودارم نمی شد یه روز دنیا توی دستای من بود

 

اگه حق داشتم پس می گرفتم کسی هرگز بدهکارم نمی شد

توو اون روزا اگه چیزی می خواستم کسی هرگز جلودارم نمی شد

 

جوون بودم نمی فهمیدم اینو که دنیا رسم دلخواهی نداره

زمین می چرخه و وقتی زمونه بخواد پیرت کنه راهی نداره

 

جوون بودم نمی فهمیدم اون روز به صد روزم توی پیری می ارزه

زمین زیر پاهای من می لرزید ولی حالا داره دستام می لرزه

 

یه تار موی تیره روو سرم نیست دارم می بینم و باور ندارم

ورق می خوره آلبوم هام و می خوام نگامو از رو عکسام برندارم

#

ولی با این همه دردی که دارم دلم می گه بهم عاشق ترینی

یه جاهایی یه چیزایی رو تنها توی پیری فقط می شه ببینی

 

توی پیری خدا می شه رفیقت هنوزم با منه داره هوامو

چقد حالم عجیب و ناب ِ وقتی می بینم بچه های بچه هامو

 

علیرضا قنبری

دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

______________________________________________________________________________________________

"تخت نهم"

یه نرگس نشسته رو تخت نهم

که به آینه ی رو به روش زل زده

همونکه با رنگ مداد شمعیاش

توو وقت اضافه به غم گُل زده

 

یه نقاشه و درداشو جای بوم

رو اتمسفر جیوه ای میکشه

با یه قبضه امید، یه بدخیمی رو

به قتلای زنجیره ای میکشه.

 

به قدری دمش گرمه که دست برف

توو اوج زمستوون باهاش "ها" میشه

گُل رو سرش بعد پائیز درد...

رو عکس قدیمیش یهو وا میشه.

 

با اینکه رَدِ هر یه لبخند گل

حقوق یه شب کاری ساده رفت...

با اینکه برای خرید دواش

اونیکه یه جون جای نون داده رفت...

 

ولی انگاری زور دردا هنوز

به اَبروی جادو شدش می رسید

و اِلّا به این راحتی ها نبود

بشه روی کوه اخم نامرئی دید...

 

از اَبروکمونی که چند سال پیش

موهاشو می ریخت روی قرص شباش

یه رنگین کمون مونده و چند ترک...

روی آینه و هر دو دست باباش

 

علیرضا نمایی

دانشگاه علوم پزشکی گناباد

_______________________________________________________________________________________________

موجی

یکی میگه نقلا تمومه حاجی
یکی پشت میدون مینه هنوز
تمومی نداره سراب پدر
بازم خواب جنگو میبینه هنوز
 

یه جنگی که هشت سال بوده ولی
یه عمره داره ..دردشو میکشه
کسی جز خودش توی دنیاش نیست
یه مردی که سینش پراز ترکشه
 

نبردی که گفتن تمومه ولی
پدر تو خیال مهمّاته باز....
چقد نسخه چیدن براش اخرش
میگن موج جنگه بسوز و بساز
 

یه تخت و یه کپسول و قرصای خواب
ازاین جنگ سهم پدر کم نبود
نفهمید چند درصده ترکشاش
تو فکر عددهای مبهم نبود
 

دلش تنگ یه لحظه آرامشه
سکوتی که تاثیر قرصاش نیست
میخوام از تهِ دل ببارم ولی
تو این خونه پیش پدر جاش نیست
 

ندا نوروزی

دانشگاه علوم و تحقیقات

__________________________________________________________________________________________________

سهم من

ینی دکتر دیگه کارم تمومه؟

خداییش من دارم از دست میرم؟

امیدت رو نده از دست اما...

نگو دکتر...میدونم که میمیرم

 

من و سیگار و کل این دیالوگ

که داره توو سرم تکرار میشه

دویس(200) باره مرورش کردم اما

توو هربارش سرم آوار میشه

 

قرار بود آینه و شمدون بیاری

قرار بود عشقمون پر بار باشه

چقد قول و قرار و .. آخ قلبم

چقد حیفه همش از هم بپاشه

 

بهت گفتم نمیخوامت، تمومه

نمیخواستم ببینم شمع میشی

که با گریه عروسیتو بگیری

که داری توو خودت هی جمع میشی

 

چه بی رحمانه دنیاتو سوزوندم

الهی من فدای چشم خیست

چه خوبه نقش بازی کردن من

نفهمیدی چقد بودم حریصت

 

دیگه از گریه کاری بر نیومد

به مشتات روی سینم رو آوردی

چه بغضی قلبمو سوزوند وقتی

که به چوب خدا من رو سپردی

 

بمیرم من واسه این چند ماهت

قراره اشک مهمون تو باشه

قراره بی خیالت باشه این مرد

ولی قلبش پریشون تو باشه

 

گذشتم تا نبینم آب میشی

گذشتم تا حقیقت دور باشه

فقط خوشبختیتو خواستم عزیزم

نمیخواستم دلت مجبور باشه

 

داره این غده جونم رو میگیره

داره ریتم نفس هام تند میشه

دلم تنگه برات تا بی نهایت

داره نبضم دیگه هی کند میشه

 

به گوشت میرسه دارم میمیرم

با اون حالی که ریه م غرق دوده

دلت آروم میشه وقتی بگن که

تقاص آه و نفرین تو بوده

 

یه مدت بعدشم از یاد میرم

مهم اینه دلت خوشبخت میشه

الهی عاشقی لایق بیاد و...

چقد این قصه داره سخت میشه

 

تو تک بودی برام تو کل عمرم

نمیگیره تو قلبم هیشکی جاتو

تو این دنیا که سهم من نبودی

اگه قسمت بشه اون دنیا با تو...

 

نرگس گل افشانی

دانشگاه علوم پزشکی بابل